W przypadku domów z poddaszem niezbędne jest wymurowanie ścianki kolankowej. Jej wysokość zależy od przeznaczenia poddasza. Jest to zewnętrzna ściana konstrukcyjna na poziomie poddasza, biegnąca wzdłuż połaci dachowej. Na niej oparta jest konstrukcja więźby dachowej. Ścianka musi więc być tak wykonana, by przenosiła obciążenie z dachu na strop i ściany niższej kondygnacji. Wykonuje się ją po to, by zwiększyć wysokość i przestrzeń poddasza wykorzystywanego jako strych, suszarnia czy pomieszczenie mieszkalne.
Wysokość ścianki kolankowej zależy również od kąta nachylenia dachu i zazwyczaj nie przekracza 1,5 m. Przejmuje obciążenia zewnętrzne z dachu oraz ciężar własny konstrukcji więźby dachowej i przekazuje na niżej położone elementy konstrukcyjne.
W domach wznoszonych w technologii tradycyjnej zwykle muruje się ją z tych samych materiałów, co ściany nośne, i wzmacnia żelbetowymi wieńcami oraz słupkami. Może być również wykonana z drewna i stanowić integralną część więźby dachowej. Obmurowuje się ją jeszcze tylko cienką ścianką osłonową, ochraniającą drewnianą konstrukcję przed wpływami atmosferycznymi.
Wysokość ścianki kolankowej dobiera projektant w zależności od przeznaczenia poddasza, uwzględniając między innymi szerokość budynku, rodzaj konstrukcji dachowej oraz kąt nachylenia połaci. Poddasze nieużytkowe przeznaczamy zazwyczaj na rzadziej wykorzystywane pomieszczenia gospodarcze, dlatego wysokość ścianki kolankowej zwykle nie przekracza 70 cm. Jeżeli poddasze jest użytkowe, ścianka kolankowa zwykle jest wyższa i ma wysokość 80-110 cm (na poziomie parapetu okiennego). Łatwiej wtedy ustawić niskie sprzęty, a także tak umieścić okna połaciowe lub w lukarnie, by wygodniej było z nich korzystać. Gdy ścianka ma 140-150 cm wysokości, można przy niej postawić stół z krzesłami, biblioteczkę lub szafkę z telewizorem. W odległości 50 cm od ścianki można już swobodnie chodzić bez konieczności pochylania głowy. Jednak konstrukcja takiej ścianki jest dość skomplikowana, przede wszystkim z powodu wiotkości fragmentów muru pomiędzy otworami okiennymi. Dlatego lepiej wymurować ją do górnego poziomu okien – zwykle 200 do 210 cm nad poziomem podłogi. Pomieszczenia będą wtedy niewiele niższe od typowej kondygnacji, co pozwoli na swobodne zagospodarowanie powierzchni, nie ograniczone żadnymi barierami. Należy jednak pamiętać, że dom będzie już wyglądał jak piętrowy i wtedy od talentu architekta uzależniona będzie atrakcyjność tak wysokiej bryły budynku.
Zródło: budnet.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz